|
سرنوشت
اقوام ايرانى ونگرشى براستراتژى جديدحزب
دمكرات كردستان ايران
عبدالستاردوشوكى
در كنفرانس لندن كه روز نوزدهم فوريه سال
جارى و با حضور نمايندگان بيش از بيست
سازمان و احزاب وابسته به خلق بلوچ، كرد،
ترك آذري، عرب و تركمن و غيره تشكيل شده
بود، حزب دمكرات كردستان بهمراه جبهه ما
و سازمان دفاع از خلق تركمن راه خود را از
آنهائى كه تاكيد بر استعمال كلمه "استقلال"
در واژه هاى سياسى و مبارزاتى خود داشتند
، جدا كردند. بعضى از نمايندگان نيروهاى
بخصوص آذرى و عرب بر اين عقيده استوار
بودند كه استقلال و يا پيوستن متعاقب
آنان به كشورهاى همجوار و همزبان و هم
فرهنگ و غيره حق مسلم آنهاست. حق! و يا
ناحق! بهرحال از نظر حزب دمكرات كردستان
ايران و جبهه ما اينگونه شعارها نه تنها
اثرى بسيار منفى در پيشرفت مبارزه خواهد
داشت بلكه از نظر سياسى غير قابل قبول و
مخرب مى باشد. بخاطر دارم يكى از
نمايندگان جبهه دمکراتيک مردمی خلق
عرب احواز اصرار داشت كه مى خواهند در
ايران بمانند اما به شرطى كه حق تعيين
سرنوشت حق آنهاست و قابل سلب نيست. بهرحال
از نظر ما و حزب دمكرات كردستان ايران
اينگونه مباحث و ادعا ها افراطى محسوب مى
شد ، كه نه تنها هيچ كمكى به مبارزات
خلقهاى ستمديده نمى كرد، بلكه در عمل
سياسى اثرى كاملا منفى و بازدارنده مى
داشت.
آقاى مصطفى هجرى دبير كل حزب دمكرات
كردستان ايران نيز در آن جلسه شركت
داشتند. خوب بخاطر دارم كه چگونه ايشان از
طرح شدن اينگونه شعارها و اصرار بر بيان
علنى و عملى شعار استقلال و حق تعيين
سرنوشت در خارج از چارچوب تماميت ارضى
توسط بعضى از گروه ها به ستوه آمده بود و
قبل از ترك جلسه بطور خصوصى به ما گفتند
كه با اين نوع گروه ها امكان همكارى وجود
ندارد. حال در طى اين نه ماه اخير چه اتفاق
و يا اتفاقاتى بوقوع پيوست كه آقاى مصطفى
هجرى دبير كل محترم حزب دمكرات كردستان
ايران، در سخنرانى اخير خود در كردستان
عراق همان حرفهائى را مى زند كه ابوشريف و
محمود احمد از جبهه دمکراتيک مردمی
خلق عرب احواز مى گفتند و به دليل آن از
طرف ما طرد شدند. سخنان آقاى هجرى اخيرا
در پاريس توسط آقاى خسرو عبداللهى عضو
على البدل كميتهى مركزى و مسئول بخش
روابط حزب دمكرات كردستان ايران در خارج
تكرار شدند. وى در سخنرانى خود گفت "
حزب دمكرات كردستان ايران كه 60 سال است
براى آزادى و دمكراسى و تحقق حقوق ملت كرد
در كردستان ايران مبارزه مىكند ضمن تاكيد
بر حق ملت كرد در ايجاد دولت مستقل، با
توجه به فاكتورهاى بين المللى و منطقهاى
و نيز وضعيت ژئوپوليتيكى كردستان در
خاورميانه، براين بارو است كه مناسبترين
راه حل مسئلهى كرد در همهى بخشهاى
كردستان، استقرار سيستمى دمكراتيك و
فدرال بر مبناى جغرافيايى ـ ملى در هريك
از كشورهاى است كه كردستان را ميان خود
تقسيم كردهاند" .
حال چرا و به چه دليلي، شعار " دمكراسى
براى ايران و خودمختارى براى كردستان"
بعد از دهها سال به شعار "فدراليسم"
تبديل شد، و اينك ابراز علنى حق استقلال
ملت كرد و يا تشكيل كردستان بزرگ مطرح مى
شود، چيست؟ بنده نمى دانم. البته هدف
مقاله بنده قضاوت در مورد حق و حقوق خلق
كرد نيست. بنده نه حزب دمكرات كردستان را
سرزنش و نه تشويق مى كنم، بلكه هدف اصلى
اين مقاله در درجه نخست تجزيه و تحليل
مواضع اخير حزب دمكرات كردستان ايران است
كه تعداد كثيرى از هموطنان ما را بهت زده
كرده و در مرحله دوم مكانيسم و چگونگى
تاثيرپزيرى اين موضع گيرى بر روند
مبارزاتى ديگر خلق هاى ايران نظير بلوچ و
تركمن و عرب و آذرى و غيره است. حزب دمكرات
كردستان ايران يك حزب ديرينه و با سابقه
است كه در ميان نيروهاى سياسى ايران
جايگاه ويژه خود را داشته است. در شرايط
بحرانى فعلى كشورمان و با توجه به
سردرگمى و تشدد و پريشان حالى اپوزيسيون
در داخل و خارج، بسيارى از هموطنان و حتى
سياسيون مبارز اپوزيسيون از حزب دمكرات
كردستان ايران انتظار داشتند تا به عنوان
يك نيروى ثبات و شفافيت و يا بعنوان يك
كاتاليزور تسهيل دهنده بقيه نيرو هاى
سياسى ايران را از سردرگمى و تفرقه نجات
دهد. اما متاسفانه عليرغم پتانسيل و
جايگاه ويژه ، حزب دمكرات كردستان ايران
استراتژى خود را كه مى توانست تاثير گزار
در سطح ملى باشد، محدود به كردستان نمود،
غافل از اينكه سرنوشت جزء نمى تواند از
سرنوشت كل مجزا باشد. در اين راستا ، حزب
دمكرات كردستان ايران همرا و همگام با
نيرو ها و عناصرى از ديگر خلقها شده است
كه اگر چه اكثر آنان نيروها ، شخصيت ها و
جريانات پاكى مى باشند ، اما متاسفانه
عده كمى نيز خود را در اين دايره جا كرده و
با اهدافى بسيار مشكوك ساز "شيرين"
فدراليسم ملى" يعنى فدراليسم مبتنى بر
شش مليت مستقل ( كرد ، فارس، بلوچ، ترك
آذري، عرب و تركمن) مى نوازند. اين افراد
مشكوك و يا حتى شناخته شده و وابسته به
بسيج عشايرى كه بعضى از آنان آزادانه به
ايران سفر رفت و آمد مى كنند، در جلسات
كنگره فدرال با حزب دمكرات كردستان ايران
سرنوشت آينده كشور را مورد بحث و بررسى
قرار مى دهند. حال با توجه به تاريخ تلخ
حزب و بخصوص ترور رهبران حزب، چرا آنها
اصرار دارند كه با هر عنصر و يا كسى كه
ظاهرا شعار فدراليسم بدهد، همكارى كنند ،
قابل بحث و گفتگو است.؟
از نظر بسيارى از ناظران و تحليگران
سياسى علت تغيير موضع و استراتژى حزب
شايد به دو دليل باشد. دليل اول تاثير
پذيرى از جو كردستان عراق كه در شرايط
فعلى عملا و يا حداقل در امور داخلى خود
استقلال دارد. اكثر مسئولان حزب در آنجا
زندگى مى كنند. دليل دوم ، همانگونه كه در
بالا اشاره نمودم، همراه شدن تعداد انگشت
شمارى از عناصر مشكوك و وابسته از مناطق
ديگر ايران در كنار حزب (در كنگره ايران
فدرال) و تاثير پذيرى از مواضع ظاهرى و
ادعاى تند آنان در مورد "فدراليسم ملى"
و افرادى با نظرات افراطى كه بخاطر هدف
مشخصى معركه بيار آتش شده اند. حزب دمكرات
حتى تا بدانجا پيشرفته كه ظاهرا عناصر
مشكوكى را كه بدليل مشكوك بودن و سفر به
ايران از جبهه متحد بلوچستان ايران اخراج
شده بودند، بنام جبهه در جمع خود پذيرفته
اند ( جبهه متحد بلوچستان ايران عضو كنگره
فدرال ايران نيست). بنده وارد جزئيات
تاثير اينگونه جريانات مشكوك بر كل كنگره
فدرال نمى شوم. در ضمن اجازه بدهيد وارد
مقوله نقش و حضور كشورهاى بيگانه در
مسائل عراق و يا كردستان نيز نشوم. زيرا
كه اين بحث مثنوى هفتاد من كاغذ مى طلبد.
علت اعلام صريح موضع حزب در رابطه با
استقلال و يا تشكيل كردستان مستقل در
شرايط فعلى چيست؟ اين سوالى است كه ذهن
بسيارى را به خود مشغول داشته است. براستى
از كنفرانس لندن تا سخنرانى اخير دبير كل
حزب چه اتفاقى افتاد كه همه چيز تغيير
كرد؟ آيا لازم بود در شرايط فعلى كه رژيم
جمهورى اسلامى تبليغ مى كند كه اگر رژيم
سقوط كند ايران تجزيه مى شود، به چنين
مسائلى دامن زد؟ در نهايت حزب اعلام
داشته است كه استراتژى فعلى حزب حضور كرد
و كردستان در يك ايرانى فدرال است. براستى
اگر استراتژى اين است، عقل سالم و اصول
بنيادين سياسى حكم مى كند كه بايد تمام
انرژى (عملى و علنى و تبليغاتى) خود را
معطوف نيل به هدف يا استراتژى كرد و از
هرگونه حركت و بيانى كه استراتژى را خدشه
دار كند بپرهيزيم. ما بايد به زبانى بسيار
ساده هدفمان را بصورت بسيار شفاف و واضح
بيان كنيم و از ديگران بخواهيم تا درد ما
را درك كرده و ما را در رسيدن به هدفمان
يارى كنند. متاسفانه اگر متهم شويم كه حرف
دو پهلو مى زنيم و يا سياست يك بام و دو
هوا بازى مى كنيم، از دوستانمان كاسته و
بر دشمنانمان افزوده خواهد شد.
شرايط عراق با شرايط سياسى ايران كامل
فرق دارد. در اين مورد مى توان مثنوى
هفتاد من كاغذ نوشت ، چه از ديدگاه
تاريخي، فرهنگى و يا سياسى. وانگهى آنچه
كه در عراق اتفاق افتاد در ايران قرار
نيست كه اتفاق بيفتد. ناچارم كه به بحث
چند سطر پيش برگردم، يعنى نقش و جايگاه
حزب دمكرات كردستان بر سر سفره سياسى
ايران. انتظار من از حزب دمكرات كردستان
در شرايط بحرانى فعلى كشورمان همانگونه
كه توضيح دادم اين بود كه حزب صاحب آن
سفره بشود، نه اينكه بلوچها ، عربها،
آذرى ها، و تركمن ها را در گوشه اى به دور
از سفره جمع كند و همگى فرياد برآورند آه !
ما چرا از آن سفره حقى نداريم؟ اگر امروز
كرد هاى عراق به حقوق سياسي، فرهنگى و
اقتصادى خود رسيده اند ، علتش آن نيست كه
جلال طالبانى و هشيار زبارى و غيره قهر
كرده اند و در فراز كوههاى كردستان نشسته
و بانگ اعتراض برآورده كه يا اليهناس چرا
حق ما كرده ها را نمى دهيد. نه ! آنها خود
را در راس قدرت در بغداد قرار داده اند.
آنها در عمل نشان داده اند كه نه تنها
كردستان بلكه عراق مال آنهاست. آرى
كردهاى عراقى با مشاركت در حكومت مركزى و
در كنار ديگر عراقى ها توانستند ، حقوق
خلق كرد در كردستان عراق را تثبيت كنند.
زهى جاى تاسف است كه حزب دمكرات كردستان
ايران خود را به دور از صحنه مبارزه سياسى
نيرو هاى دمكرات و آزاديخواه ايرانى
ايزوله كرده. حزب دمكرات كردستان مى
توانست نه تنها در قلب سياست ايران جاى
داشته باشد، بلكه به عنوان يك نيروى موثر
و تعيين كننده، منافع خلق كرد را از
جايگاه قدرت ، نفوذ و تاثير گزارى تضمين
كند. حزب اين وزنه و پتانسيل تاريخى و
سياسى را دارا است، اما صد افسوس كه بجاى
استفاده از فرصت ها، حزب دمكرات كردستان
با تاكيد بروى واژه هاى گنگ و نامفهوم
براى بسيارى از هموطنان نظير "فدراليسم
جغرافيايى ملى" و اصرار بر بيان غير
ضروريات امروزه همانند استقلال و غيره،
نه تنها منافع خلق كرد را در عمل تامين
نمى كند بلكه به مبارزه ملى آزاديخواهان
ايرانى براى گزار از جمهورى اسلامى و
تشكيل يك سيستم سياسى آزاد و غير متمركز
خدشه وارد مى كند.
فدراليسم يكى از اشكال مختلف سازماندهى
امور اجرايى و اداره يك كشور مى باشد، و
هيچگونه ارتباط مستقيمى به دموكراسى و
احقاق حقوق خلق ها ندارد. كشورهاى اتيوپى
، نيجريه، ونزوئلا و پاكستان سيستم فدرال
دارند. آيا يك سيستم فدرال در اين كشورها
، آزادى ، دمكراسى ، حقوق بشر و بالاتر از
همه حقوق مردم ايالت هاى فدرال را تضمين
كرده است؟ بريتانيا و يا فرانسه و يا سوئد
فدرال نيستند ، اما دمكراسى هستند.
دمكراسى يعنى عدم تمركز قدرت. فرانسه
فدرال نيست ، اما ايالات خود مختار نظير
موناكو و كورسيكا دارد. بريتانيا يك
سيستم سياسى غير متمركز دارد كه اساس
امور ادارى و اجرايى آن دولت هاى محلى (
شوراى منطقه) هستند كه در حقيقت ادغامى
گسترده از شهردارى و فرماندارى مى باشند.
اما در حين حال اسكاتلند، وئيلز و ايرلند
شمالى (حالت تعليق) خودمختار هستند. اينان
حتى تيم هاى فوتبال بين المللى خود
رادارند ، حتى اسكناس چاپ مى كنند مانند
اسكاتلند. تا آنجائى كه به قدرت تصميم
گيرى دولت هاى فدرال و يا خود مختار بستگى
دارد ، دولت ها و مجالس محلى اسكاتلند و
وئيلز در مقايسه با دولت ها و مجالس ايالت
هاى آمريكا و يا حتى ايالت هاى ديگر كشور
هاى فدرال نظير آلمان از قدرت و آزادى
بيشترى برخوردار هستند. پس تعصب بيمورد
بر روى كلمه فدراليسم نبايد داشت. آنچه
مهم است دمكراسى است. دمكراسى يعنى عدم
تمركز قدرت ؛ دمكراسى يعنى حكومت مردم بر
مردم. شما كدام كشور دمكراتيك و آزاد را
سراغ داريد كه خلق هاى و يا مليت هاى آن
سركوب مى شوند و از حقوق خود محروم هستند؟
بنده كشور دمكراتيك و آزادى را كه به
اقليت هاى قومى و يا مذهبى خود ستم روا مى
دارد سراغ ندارم؟ اما بنده كشورهاى فدرال
بسيارى نظير نيجريه و يا پاكستان را سراغ
دارم كه در آنها زن به حكم شرع سنگسار مى
شود و فساد و سركوب فراگير است، و حكومت و
يا دولت محلى فدرال در عمل بى معنى است.
حزب دمكرات كردستان بايد بداند كه تنها
ضامن حقوق حقه مردم كرد وجود يك سيستم
دمكراتيك ، مردمى و آزاد و مبتنى بر منشور
جهانى حقوق بشر مى باشد. سيستم و حكومتى
كه كردها همانند ديگران در آن سهيم و دخيل
باشند. اگر منظور حزب دمكرات كردستان از
طرح شعار فدراليسم اين است كه خود را در
تعيين و تبئين سرنوشت كشور سهيم مى داند و
به همين دليل فرمولى را تجويز كرده است كه
نه تنها ضامن حقوق مردم كرد مى باشد، بلكه
حقوق ديگران يعنى بلوچ و عرب و غيره را
نيز تضمين مى كند. اگر منظور اين بوده و
است ، بنده به حزب دمكرات كردستان براى
شركت در تصميم گيرى كلان و كل كشور تبريك
مى گويم. حزب دمكرات كردستان كه يك حزب
محلى است بعنوان يك حزب ايرانى اين حق را
دارد كه فرمول براى بقيه نقاط ايران و يا
كل ايران صادر كند. اما تعجب و تاسف من
اينجاست كه حزب از هيچكدام از نمايندگان
بقيه اقوام و يا مليت ها ( فارس، بلوچ،
آذري، عرب، و تركمن، و حتى بقيه كردها)
نظر خواهى نكردند تا بدانند كه ديگر
اقوام (مليت ها) در مورد فدراليسم
جغرافيايى ملى چه نظرى دارند. من مى دانم
كه هيچگونه بحث و نظر خواهى بين حزب
دمكرات كردستان و ديگر اقوام و مليت ها در
اين مورد صورت نگرفت. بدون بررسى و نظر
خواهى از ديگران ، آنها رفتند و شعار خود
را از" دمكراسى براى ايران و خود
مختارى براى كردستان" به شعار "
فدراليسم جغرافيائى ملى" تبديل كردند.
بعد از اينكه تصميم خود را در كنگره بزرگ
خود گرفتند، آنگاه به نزد ما آمدند و از
ما خواستند كه به دفاع از موضع آنان يك
جبهه و يا كنگره را تشكيل بدهيم. أر آن
فضاى قطبى شده به اصطلاح ملى گرائى هيچ كس
را ياراى سوال پرسيدن نبود، گويا كه
تصميم كنگره كردهاى حزب دمكرات در
كردستان عراق، براى ناسيوناليست هاى
بلوچ و عرب و تركمن و غيره ايه آسمانى است
و ابراز هرگونه شك و ترديد و يا سوال در
اين مورد ارتداد و خيانت محسوب مى شد.
بعله همين دوستان حزب دمكرات كردستان
ايران بودند كه به همه مى گفتند از طرح
مسائل جنجالى نظير مطرح كردن حق تعيين
سرنوشت خارج از ايران و يا استعمال كلمه
نفاق برانگيز و جنجالى "استقلال"
پرهيز كنيم. حال چى شده است كه دوستان
خودشان از آن استفاده مى كنند؟ در نهايت
بايد از اين سروران پرسيد آيا انتظار
داريد كه ما هم بعد از اين طبق معمول به
دنباله روى از شما بى محابانه از اين كلمه
استفاده كنيم؟
چه بخواهيم و يا چه نخواهيم، همه ما ( كرد
و فارس و بلوچ و غيره) سرنشينان تاريخى
كشتى طوفان زده اى هستيم بنام ايران. اين
كشتى توسط دزدهاى دريايى با بيرق هاى
سياه كه از ژرفناى قرون وسطاء برخواستند
و سكان اين كشتى را بدست گرفتند، بسوى
طوفانهاى بلاخيز و نامعلوم در حركت است.
همه ما سرنوشتى مشترك داريم. آنهايى كه
آزادى خود را در متلاشى شدن اين كشتى مى
بينند، دجار توهم و ابهام شده اند. آزادى
و سلامتى همه ما در گروء رسيدن به ساحل
نجات كه همانا ساحل آزادى ، دمكراسى و
همزيستى برادارانه ، برابرانه و مسالمت
آميز تمامى اقوام ايرانى مى باشد، است.
امروز حزب دمكرات كردستان ايران بايد در
صف مقدم و پيشقراول تمامى نيرو هاى سياسى
مبارزه راه آزادى ، دمكراسى و منشور
جهانى حقوق بشر باشد، نه اينكه به گوشه اى
از كردستان عراق خزيده و خود را از مبارزه
ملى تمامى ايرانيان ايزوله كرده و بجاى
پذيرفتن مسئوليت تاريخى خود بعنوان اصيل
ترين و قديمى ترين حزب معتبر سياسى ى
قديمى ترين و يا به اصطلاحى اصيل ترين قوم
يا مليت ايرانى (يعنى كرد)، اينگونه تحت
تاثير جو خارجى قرار گرفته با بيان
كلماتى كه هيچ گونه كمكى به مبارزه فعلى
ما بر عليه استبداد مذهبى نمى كند، زمينه
عدم اطمينان سازى را ناخود آگاهانه فراهم
كند. همه ما ( فارس، بلوچ و كرد و بقيه
اقوام و يا مليت ها و زنان، اقليت هاى
مذهبي، حتى خود شيعيان، دانشجو و . . .)
مورد سركوب رژيم جهل و جور هستيم. مبارزه
ما يك مبارزه ملى است. مبارزه من بر عليه
گنجى قهرمان و يا باطبى ها نيست. در شرايط
بحرانى امروز، من ميليونها گنجى و باطبى
فارس را كه مورد سركوب وحشيانه اين رژيم و
در زندان ها هستند، همرزم و همسنگر خود بر
عليه فاشيسم مذهبى و مزدوران بسيج عشايرى
( بلوچ مزدور) و امثال قاليباف عرب و
خلخالى ترك مى دانم. پس جنگ ما جدال بين
اقوام نبوده و نيست. بعله بنده هميشه و
همواره از هويت و حقوق پايمال شده بلوچ و
كرد و عرب و تركمن و غيره دفاع كرده و مى
كنم. من همواره از ستم مضاعف و توهين و
تحقير به بلوچ ، كرد ، تركمن ،آذري، عرب
توسط دولت هاى مستبد مركزى نوشته و خواهم
نوشت. اما هرگز اجازه نخواهم داد كه
بعنوان يك انسان (تاكيد مى كنم روى كلمه
انسان) آزاده و ليبرال دمكرات خود را
درگير خصومت هاى بيجاى قبيله اى و جنگ
قومى متعصبين كرده و مثلا يك مزدور
جنايتكار بلوچ را بر يك انسان آزاده فارس
( يا هر قومى از هر كجاى دنيا) ترجيح بدهم ،
تا ثابت كنم كه به بلوچ و بلوچستان
وفادارم.
در پايان بايد بگويم هجرى عزيز چرا حداقل
همانند برادران كرد خود در همانجايى كه
هستيد ( يعنى كردستان عراق) فكر نمى كنيد؟
چه ايراد و اشكالى دارد كه جنابعالى
بعنوان رهبر قديمى ترين حزب معتبر سياسى
ايران در فرداى ايران آزاد و دمكراتيك
رئيس جمهور و يا نخست وزير ايران بشويد؟
چه اشكالى دارد كه آقاى خسرو عبداللهى
وزير خارجه ايران بشود؟ اگر فكر مى كنيد
كه اغراق و گزافه گوئى مى كنم ، به جايگاه
براداران خود در حكومت مركزى عراق بنگريد
، همانهايى كه تا ديروز سهمشان از حكومت
مركزى گاز شيميايى بود، امروز خود حكومت
مركزى را بدست گرفته اند. وجود آنها در
حكومت مركزى نه تنها ضامن تحقق يافتن
حقوق خلق كرد عراق مى باشد ، بلكه در
چارجوب عراق آنقدر آزادى در كردستان وجود
دارد كه بسيارى از كردهاى ايرانى نيز از
آن بهره مند هستند. شما نيز مى توانيد
كردستان مشابهى را در ايرانى آزاد ،
دمكراتيك ومردمى داشته باشيد. بنده نيز
مى توانم بلوچستانى آباد و شكوفا و
دمكراتيك در چارچوب تماميت ارضى ابران
داشته باشم. اما واقعيت اين است كه براى
نيل به حقوق حقه خود در ايرانى آزاد و
دمكراتيك بايد مسئوليت سياسى خود را درك
كرده و بر مبناى آن به اعتماد سازى و
اطمينان سازى بپردازيم. باور كنيد !
بسيارى از هموطنان ما صادقانه از ظلم و
ستم مضاعفى كه به كرد و بلوچ رفته است
بيخبرند. بر خلاف بسيارى از افراطيون كه
معتقدند، بيخبرى و ناآگاهى آنان به ستم
مضاعف مشكل خود آنان است، بنده معتقدم كه
ناآگاهى و بيخبرى آنان از ستم مضاعف بر ما
و عدم آگاهى از خواسته هاى مشروع ما ،
مشكل ما است زيرا اين مشكل همواره
گريبانگير ما شده و در آينده نيز خواهد شد.
تابستان 58 را بخاطر داريد كه چگونه
ناآگاهى و تعصب اينگونه افراد چگونه مورد
سوءاستفاده قرار گرفت و همين افراد متعصب
و بيخبر و ناآگاه با وحشيگرى تمام به
بهانه دفاع از ايران و اسلام و جنگ بر
عليه كفار به اصيل تريم قوم ايرانى
ناجوانمردانه يورش بردند. آرى اين تعصب و
ناآگاهى اينان در تابستان 58 مشكل و
گريبانگير مردم كرد شد. وظيفه سياسى
جنابعالى و بنده اعتماد سازى است، شرايط
حساس و بحرانى فعلى حكم مى كند كه همه ما
ايرانيان در كنار يكديگر با اعتماد و
اطمينان از يكديگر كشورمان را از دست
احاطه شدگان در هاله هاى انوار اللهى
نجات بدهيم. هر روز كه بر عمر اين رژيم
افزوده مى شود ، بر تعداد نوجوانان معتاد
و بچه هاى بيسواد در بلوچستان افزوده مى
شود. وضعيت بسيارى اضطرارى است. تا بيست
سال ديگر نه بلوچستانى خواهد ماند و نه
بلوچى. در مورد كردستان من نمى دانم. اما
در مورد بلوچستان مى دانم كه تنها راه
عملى نجات آن نجات تمام ايران است، بهمين
دليل بنده دست بدست تمامى هموطنان
آزاديخواه ايرانى داده ام زيرا مى دانم
رهائى مردم ستمديده بلوچ از فقر ، اعتياد
، بيماري، گرسنگي، خفقان ، زندان و ياس و
نااميدى تنها از طريق آزادى ايران ميسر
است.
دكتر عبدالستار دوشوكى
يكشنبه بيست آذر 1384
ad@balochfront.org
|