|
قطعنامه در
بارهء ایران
کنگرهء پن
بینالمللی (انجمن جهانی قلم) – 2007
همایش نمایندگان پن بینالمللی در هفتادوسومین کنگرهء جهانی خود در داکار،
سنگال، از 4 تا 11 ژوئیهء 2007 (20 – 13 تیر 1386)،
-
با
نگرانی شدید از فقدان پیشرفت در شناسایی و تعقیب قانونی عوامل مسئول در
شکنجهء و قتل عکاسروزنامهنگار ایرانی – کانادایی زهرا کاظمی؛
و کوتاهی در اجرای عدالت در بارهء کسانی که در اواخر دههء 1990 دستور
قتلهای زنجیرهای نویسندگان و روشنفکران ایرانی را صادر کردند؛
-
با
حیرت از محکومیت روزنامهنگار آزاد امور اقتصادی علی فرحبخش به
اتهام جاسوسی در 26 مارس 2007، که به سه سال زندان محکوم شد؛ و دو سال
حکم زندان برای روزنامهنگار کرد ایرانی کاوه جوانمرد در 17 مه
2007، نیز تداوم بازداشت روزنامهنگاران و فعالان فرهنگی کرد ایرانی
عدنان حسنپور و محمد صدیق کبودوند و روزنامهنگاران و
فعالان فرهنگی آذربایجانی ایرانی سعید متینپور و عباس لسانی؛
نیز احکام زندان سه سال و دوسال و نیم دادگاه بدوی برای روزنامهنگاران
کرد ایرانی اجلال قوامی و سعید ساعدی در 9 ژوئن 2007؛
-
با
نگرانی از این که سازمانهای امنیتی در پنج سال گذشته مانع از برگزاری
مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران و انتخاب هیأت دبیران آن شدهاند؛
-
با
نگرانی عمیق از این که مقامات انتشار صدها کتاب از جمله کتابهایی را
که یک یا چندین بار منتشر شدهاند، ممنوع کرده و این سیاست را برای
اعمال فشار بر ناشران مستقل به کار گرفتهاند؛ برخی از فیلمها را
ممنوع کرده و چندین سازمان فرهنگی و هنری را تعطیل کردهاند؛
-
بهعلاوه با ابراز نگرانی از اینکه نویسندگان، روزنامهنگاران و اشخاص
دیگری که برخلاف حق آزادی بیان بازداشت شدهاند، در حضور قضات شکنجه
شدهاند، هفتهها در سلول انفرادی به سر بردهاند و از حقوق اولیهء
قانونی محروم شدهاند؛
-
با
توجه به اینکه ایران دارای بیشترین تعداد روزنامهنگاران زندانی در
خاورمیانه است، حق آزادی بیان و محاکمهء عادلانهء آنها را نقض میکند و
غالباً مدتهای طولانی آنها را در حبس انفرادی و بدون دسترسی به مراقبت
پزشکی کافی نگهداری میکند؛
-
با
تاسف از این که مقامات قضایی تعداد رو به افزایشی از روزنامهنگاران را
از سفر به کشورهای دیگر منع کردهاند؛ و تعداد قابل توجهی از
روزنامهنگاران را در هنگام بازگشت از دورههای آموزشی در خارج به
ایران مورد آزار و اذیت قرار دادهاند؛
-
با
ناراحتی از سرکوب دولتی فعالان زن و نویسندگان و روزنامهنگاران زن که
منجر به بازداشت خودسرانهء دهها نفر شده و حداقل هشت نفر از آنها با
اتهاماتی روبرو هستند، از جمله روزنامهنگاران و نویسندگان شاخص زن،
شادی صدر، محبوبه عباسقلیزاده، ژیلا بنی یعقوب و
ناهید کشاورز؛ و احکام زندان صادره برای روزنامهنگاران نوشین
احمدی خراسانی، پروین اردلان، سوسن طهماسبی و
فریبا داودی مهاجر؛
-
با در
نظر داشتن این که قوهء قضاییه تعدادی از روزنامههای مستقل، بیش از 30
هفتهنامه و نشریات دیگر، غالباً در شهرستانها، و دهها نشریه دانشجویی
را در طی سال گذشته تعطیل کرده است؛ دهها روزنامهنگار و روشنفکر را
احضار و بسیاری از آنها را بر اساس مفاد بازدارندهء قانون مطبوعات و
قانون مجازات تحت تعقیب قرار داده است؛
-
با
نگرانی از مصوبههای دولت در نوامبر 2006 به منظور تسهیل کنترل بر
اینترنت در ایران، که از آن پس برای ممانعت از دسترسی به تارنماهای
بیشمار به کار گرفته شده و در نتیجهء آنها هزاران تارنما سانسور و
روزنامهنگاران اینترنتی مورد آزار و اذیت شدهاند و به شرکتهای خصوصی
تأمینکنندهء خدمات اینترنتی (آی اس پی) دستور داده شده که یا به کار
خود خاتمه دهند یا تحت کنترل دولت قرار بگیرند؛ و نیز سرکوب چندین
«وبلاگنویس» ایرانی که مطالب خود را در اینترنت منتشر میکنند، از
جمله نویسندهء شاخص اینترنتی آرش سیگارچی، که به 14 سال زندان
محکوم شد و سپس حبس او در مرحلهء تجدید نظر در فوریه 2005 به 3 سال
کاهش یافت؛
-
با
محکوم کردن جو خودسانسوری ناشی از سرکوب نظامیافتهء کسانی که نظریات
انتقادی یا مخالفشان را علیه اعتقادات رسمی سیاسی و مذهبی ابراز
میکنند؛
o
با ملاحظهء همراه با نگرانی این که نمایشگاه کتاب بینالمللی تهران از 12 –
1 مارس 2007 تنها به ناشران مورد تایید دولت ایران اجازهء شرکت داد و
ناشران بینالمللی را از ناشران داخلی جدا کرد که در نتیجهء آن امکان یک
گفتوگوی واقعی فرهنگی بین ناشران ایرانی و خارجی کاهش یافت؛
-
با
احساس خطر از این که گروههای قومی ایرانی از جمله کردها،
آذربایجانیها، عربها و بلوچها از تدریس و آموزش به زبان خود منع
هستند؛
o
به علاوه با احساس خطر از سرکوب نظامیافتهء مخالفتهای مردمی و روشنفکری
در ایران؛
دولت ایران را فرا میخواند:
-
تمام زندانیان سیاسی از جمله سیامک پورزند و علی
فرحبخش را که به خاطر استفادهء قانونی از حق آزادی
بیان، سازماندهی و اجتماع محکوم شدهاند، و نیز تمام
زندانیانی را که در تناقض با مادهء 19 میثاق بینالمللی
حقوق مدنی و سیاسی – که ایران یکی از امضا کنندگان آن است
– بازداشت شدهاند آزاد کند و اتهامات علیه آنها را پس
بگیرد؛
-
قانون مطبوعات، قانون مجازات و سانسور بر نشر کتاب را مورد
بازبینی قرار دهد با این هدف که تمام مقررات کیفری مانع
بیان مسالمتآمیز عقیده را ملغا کند؛
-
سازمانهای قضایی و نیروهای امنیتی را ملزم و مقید به
انجام محاکمات مبتنی براستانداردهای بینالمللی عدالت و
الغای شکنجه کند؛ و کسانی را که دستور کشتن زهرا کاظمی و
قربانیان قتلهای زنجیرهای را در اواخر دههء 1990 صادر
کردند به دست عدالت بسپارد؛
-
ممنوعیت روزنامهها و نشریات را لغو کند و مصوبههایی را
که سانسور اینترنت را در اشکال مختلف مجاز میسازند، فسخ
کند و جریان آزاد اطلاعات را در اینترنت تضمین نماید؛
-
تحقیق کاملی در مورد زندانهای سری خود انجام دهد و امکان
دسترسی کامل به آنها را برای ناظران بینالمللی فراهم کند؛
-
اقدامات لازم را به عمل آورد تا نویسندگان و
روزنامهنگاران بتوانند آزادانه از حق آزادی اجتماع و
سازماندهی استفاده کنند؛
-
اقدامات مشخصی برای تضمین کامل و بدون مانع حق آزادی بیان
در ایران به عمل آورد.
|