درباره ی نامه ی احمدی نژاد به بوش
محمد علی ابطحی

به نقل از سايت شخصی محمد علی ابطحی

۱۹ ارديبهشت ۱۳۸۵

نامه ی احمدی نژاد به بوش – به خصوص تا قبل از این که بخشی از محتوای آن فاش شود – در کوتاه ترین زمان، مهم ترین خبر دنیا شد. این اهمیت به این دلیل بود که برای اولین بار، بعد از این همه "مرگ بر آمریکا" گفتن و ممنوع بودن هر نوع ارتباط و مذاکره مستقیم و غیر مستقیم با آمریکائی ها، رئیس جمهور ایران به عنوان بالاترین مقام اجرائی کشور ایران مستقیما به رئیس جمهور آمریکا نامه نوشته؛ و تابوی ممنوع بودن ارتباط مستقیم رهبران ایران و آمریکا را شکسته است. البته واقعیت این است که این نامه در بدترین زمان ممکن اتفاق افتاده است و فرصت های طلایی بسیاری در قبل بود که صرف مکاتبه، مذاکره، و یا ملاقات می توانست بسیاری از مشکلات بزرگ کشور را به نفع مردم حل نماید ولی باز هم همین کار برای آنان که معتقد به مذاکره با آمریکا بودند گام مثبتی تلقی می شود، و گر چه نمی دانم مخالفان سرسخت هر نوع گفت و گو با "شیطان بزرگ" چگونه آن را توجیه می کنند.

محتوای نامه ی رئیس جمهور – تا آن جا که منتشر شده – بیشتر به رسالت فرامرزی و اصلاح دنیا که آقای احمدی نژاد برای خودش قائل است مربوط است. دعوت به ارزش های الهی، معنوی و اسلامی. این نوع نامه نگاری که شاید برگرفته از الگوی نامه های پیامبر (ص) به قدرتمندان جهانی آن دوران باشد در دنیای فعلی، که کاملا شرایط احمدی نژاد با دوران پیامبر متفاوت است و دنیا هم دنیای دیگر شده، قطعا از یک سو به هدایت و تأثیر گذاری در آقای بوش منجر نمی شود؛ و از سوی دیگر کمکی به حل مشکلات خطرناکی که از نظر جهانی کشور رویاروی آنان است نمی کند. ضمن آن که برگه ی مقاومت ایران در برابر هر نوع مذاکره ی مستقیم با آمریکا هم از جمهوری اسلامی گرفته شد.

البته باید منتظر بود شاید دلایل قانع کننده ای برای این کار وجود داشته باشد. مثلا آقای لاریجانی که تقریبا گفته است این نامه مقدمه ی رابطه ی دیپلماتیک است، اما وضع خصمانه ی فعلی دولت آمریکا که حکایت از این نمی کند. گر چه این نامه به مشهور شدن بین المللی آقای احمدی نژاد منجر می شود ولی بهتر است از پیر برره الهام بگیرم و بگویم که من نوَفَهمم این نامه چه فایده ای برای ملت ایران داشت.